Sinds haar aantreden heeft de regering-Michel ons al veel pijn gedaan. Hier en daar horen we dat dit een noodzakelijk kwaad is, dat we niet anders kunnen dan de broekriem aanhalen. Echt waar? De sociaaleconomische afbouw gaat aan een razendsnel tempo verder maar daarvoor krijgen we geen massale en duurzame jobcreatie in ruil. De bezuinigingen in de openbare diensten en de sociale zekerheid waren nooit groter, zodanig zelfs dat ze diep snijden in de leefomstandigheden van patiënten, gepensioneerden, werkzoekenden… Kortom: van de gewone burger. Dat allemaal zogezegd om een begroting in evenwicht te hebben, wat in 2017 zelfs niet eens het geval zal zijn. Maar waar is al dat geld dat ons de laatste jaren werd ontnomen dan naartoe?
De maatregelen zoals aangekondigd in de beleidsverklaring van oktober 2016 maken het plaatje nog wat somberder. En ook de onderhandelingen voor het interprofessioneel akkoord zien er allesbehalve rooskleurig uit.
De regering wil blijkbaar aan heel wat verlangens voldoen. Maar van wie? Van de werkgevers, die vrij spel willen om arbeid zo goedkoop en flexibel mogelijk te maken. Van de grote vermogens, die o zo graag van het systeem willen profiteren zonder er op enige manier aan bij te dragen (en vooral niet via een meerwaardebelasting). Het moge duidelijk zijn dat het een heel karwei was om een keuze te maken uit al die beslissingen, en met reden want er zijn veel méér dan 50 maatregelen die pijn doen.
We hebben ons dan ook beperkt tot de ergste, die we hierna één per één en onderverdeeld in thema’s voorstellen. Vertel gerust aan collega’s en mensen in je omgeving over de maatregelen die er zitten aan te komen of die al ingevoerd zijn, hoe onrechtvaardig en pijnlijk ze wel zijn. Want no pain, no gain gaat niét altijd op!
De burgers hebben het gehad met de donkere verlangens van deze rechtse regering. Er moet een ander beleid komen, een rechtvaardiger beleid dat niemand doet lijden. Daarvoor zijn toekomstgerichte maatregelen nodig: meer koopkracht, echte jobcreatie en kwaliteitsvolle banen, een sterke sociale zekerheid die zieken een kwaliteitsvolle gezondheidszorg en een waardig leven biedt, een rechtvaardige fiscaliteit (waarin de grote vermogens niet worden gespaard en juist méér bijdragen), de mogelijkheid voor oudere (en al te vaak versleten) werknemers om het wat rustiger aan te kunnen doen aan het eind van hun loopbaan en van een deftig pensioen te kunnen genieten.